نگرشی بر نقش واحد همسایگی در مجتمع های مسکونی ایران نمونه موردی:روستای کندلوس

طراحی مجتمع های مسکونی با در نظر گرفتن همسایگی در بخشهای مختلف ساختمان می تواند سبب بهبود کیفیت زندگی کاربران گردد، چون آدمی ذاتا موجودی اجتماعی آفریده شده است و از نظرجسمی و روحی نیازمند ایجادارتباط و تعامل با هم نوع خود می باشد. در واقع ارتباط از مهمترین و ملموس ترین عناصر حیات اجتماعی محسوب می شود.در بسیاری از مجموعه های مسکونی حال حاضر به علت نبود واحدهای همسایگی مطلوب، ارتباط بین ساکنین به وقوع نمی پیوندد. دراین مورد بسیاری از ساکنین، حس رضایت و تعلق خاطر نسبت به محیطی که در آن ساکن هستند، پیدا نمی کنند.در این پژوهش روش تحقیق مورداستفاده توصیفی تحلیلی می باشد که با بهره گیری از اسناد کتابخانه ای، روشهای تحلیل نظرسنجی و مشاهدات مستقیم از فضا و همچنین برداشت های میدانی وپرسش هایی از کاربران فضا به جمعآوری و تحلیل داده های مورد نیاز پژوهش پرداخته است. نتایج حاصل از تحلیل و بررسی بافت و واحدهای همسایگی روستای کندلوس به عنوان نمونه موردی، گویای این است که محله سنتی و واحدهای همسایگی ایرانی الگویی انعطافپذیرتر، متنوع تر، کامل تر و جامع تر را ارائه مینماید و با استفاده از اصول محله سنتی ایرانی میتوان مفهوم تعامل و واحدهمسایگی را باز تولید و در طراحی مجتمع های مسکونی معاصر ایران مورد استفاده قرار داد.

Keywords:

مجتمع های مسکونی , ارتباط بین ساکنین , واحدهای همسایگی , روستای کندلوس