بررسی معماری پایدار، با تاکید بر رویکرد همزیستی با طبیعت در مجتمع های اقامتی بومگردی

طبیعت و زیبایی های آن همواره در کنار انسان برای تلطیف روح و روان او و مامنی برای وانهادن دنیای بیرونی و بازگشت به درون بوده است. ارتباط با طبیعت و لذت بردن از مناظر زیبای آن راهی ساده، اما مهم جهت کسب آرامش روح آدمی است. مجتمعهای اقامتی بومگردی مناسب برای جذب توریست و اسکان آنها محسوب میشوند با توجه به اینکه صنعت گردشگری یکی از مهمترین بخش هایی است که با وجود جاذبه های طبیعی، اقلیم های متفاوت جغرافیایی به همراه میراث و تمدن بشری دست مایه های گرانقدری است که میتواند تحولات بنیادین در عرصه های مختلف به همراه داشته باشد ایجاد تاسیسات اقامتی سهم به سزایی در رشد و گسترش صنعت گردشگری ایفا میکنند. از آنجا که تاثیر طبیعت و معماری پایدار، در هر مکتب معماری به طریقی رهگیری میشود توجه به این مجموعه ها با بکارگیری پتانسیل های لازم جهت ارایه ی کارایی بهتر، از مباحث قابل بحث است. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی به بررسی مفاهیم معماری پایدار با تاکید بر معماری همزیست با طبیعت در مجتمع اقامتی بومگردی، به رابطه انسان، معماری و طبیعت بپردازیم. پرسش اصلی تحقیق این است که؛ چگونه طراحی مجموعه اقامتی بومگردی مبتنی بر شاخصههای همزیستی با طبیعت میتواند منجر به معماری پایدار گردد به نظر می رسد استفاده از طراحی معماری مبتنی بر همزیستی با طبیعت در طراحی و تعریف ضوابط مجموعه های اقامتی پایدار میتواند موثر باشد. دستاوردهای طراحی استخراج شده یافته های تحقیق حاکی از آن است که ضوابط و اصول این گونه فضاها با استفاده از رویکرد همزیست با طبیعت تاثیر قابل توجهی بر طراحی مجموعه اقامتی پایدار خواهد داشت.

Keywords:

اقامتی , بومگردی , معماری پایدار , همزیستی با طبیعت