اثر بخشی برنامه انگیزشی مثبت نگر بر خودکارآمدی، تعهد شغلی و اضطراب کارکنان

ھدف پژوھش حاضر تعیین اثر بخشی برنامه انگیزشی مثبت نگر بر خود کارآمدی، تعھد شغلی و اضطراب کارکنان بود. روش پژوھش از نوع پژوھش ھای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی آماری در این پژوھش شامل ھمه ی کارکنان موسسه بارسا در شھر تھران در سال 1397 بود. گروه نمونه مشتمل بر 30 نفر از کارکنان بود که به صورت در دسترس انتخاب شده و به تصادف در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند. جھت اجرای مداخلات پس از انجام پیش آزمون گروه آزمایش طی 10 جلسه از طریق سریال ھای انگیزشی مثبت نگر تحت آموزش قرار گرفتند و گروه کنترل ھیچ آموزشی دریافت نکرد. ابزار پژوھش شامل پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و ھمکاران (1982)، پرسشنامه تعھد شغلی بلاو (1988) و پرسشنامه اضطراب بک (1988) بودند. داده ھای پژوھش پس از برسی و تایید مفروضات آماری با روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج تحلیل داده ھا نشان داد برنامه انگیزشی مثبت نگر در شرکت کنندگان گروه آزمایشی به نسبت گروه کنترل تاثیر بیشتری بر خودکارآمدی، تعھد شغلی و اضطراب کارکنان داشت. ھمچنین بیشترین اثرگذاری برنامه انگیزشی مثبت نگر بر خودکارآمدی کارکنان بود.

Keywords:

برنامھ انگیزشی مثبت نگر , خود کارآمدی , تعھد شغلی , اضطراب