بررسی تاثیر بهبود حمل و نقل عمومی شهری بر سطح شهرگرایی (نمونه موردی : مترو شیراز)

حمل و نقل عمومی شهری یکی از آوردگاه های اجتماعی مهم در میان عرصه های عمومی شهری است. آنچه که در این تحقیق در مورد تبیین مفهوم شهرگرایی و شاخص های آن مد نظر قرار گرفته است، آرا و دیدگاه های صاحب نظرانی است که خصوصیات اجتناب ناپذیر و مهمی را در مورد تشکیل پایدار اجتماع انسانی در یک مکان یا شهر برای هر انسان در آن مکان یا شهروند در محیط شهری، به مثابهی سرشت و طبیعت رسوخ شده در آنان تعریف می کنند. در این پژوهش با توجه به پیشینه و دیدگاه های صاحب نظران، مولفه های شهرگرایی و گرایش به حمل و نقل عمومی شهری ارائه شده است. سپس در تعریف عملیاتی از مولفه ها؛ پرسشنامه ای 384 نفری در طول یک هفته در بین نمونه آماری که به کمک فرمول کوکران بدست آمده است؛ توزیع گردید. پس از تحلیل و بررسی داده ها به کمک روش همبستگی پیرسون به این نتیجه رسیده شد که رابطه ی معناداری بین برخی مولفه های شهرگرایی و عوامل تسهیل پذیرش همگانی حمل و نقل عمومی شهری در شیراز وجود دارد.

Keywords:

حمل و نقل عمومی شهری , شهرگرایی , شهرنشینی , جامعه شهری