احوال شخصیه بیگانگان و ایرانیان غیر شیعه

اصل چهاردهم قانون اساسی، دولت جمهوری اسلامی ایران را مکلف به رعایت قسط و عدل و اخلاقحسنه با افراد غیرمسلمان و رعایت حقوق انسانی اتباع بیگانه نموده است. همچنین مواد 5 تا 9 و 961 تا 991قانون مدنی و موادی از قانون آیین دادرسی مدنی در خصوص اخذ تامین از اتباع بیگانه، یا ماده واحدهرعایت احوال شخصیه ایرانیان غیر شیعه، حدود و ثغور حقوق اتباع بیگانه را پیش بینی کرده و موارد وقوانین دیگری که همگی می تواند مبنای حقوق بیگانگان قرار گیرد. طبق قانون اجازه رعایت احوالشخصیه ایرانیان غیرشیعه در محاکم مصوب 1312 هر ایرانی تابع قواعد مذهبی خویش است که اصول 12و 13 قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز همین معنا را بیان می دارند، حال آن که همین مباحث در صحنهبین المللی تابع قواعد ملی ذی نفع است و نه قواعد مذهبی. توجیه نظری این مطلب برای یک کشوراسلامی ساده نیست که چرا مسلمان ایرانی تابع قواعد مذهبی خویش است ولی خارجی مسلمان تابع قواعدملی به خصوص در صورتی که بین قواعد ملی و مذهبی مسلمان خارجی تضاد باشد و وی اجرای قواعدمذهبی خود را از یک کشور اسلامی مطالبه نماید. پذیرش این استدلال که چون ذی نفع خارجی استپس مسلمان بودن او نمی تواند مورد عنایت یک حکومت اسلامی باشد، به سختی امکان پذیر است.

Keywords:

احوال شخصیه , بیگانگان , ایرانیان , قانون , مسلمان