نقش دولت و خانواده در تعلیم و تربیت فرزندان

انسان تکامل پذیر است و بالقوه استعداد رسیدن به عالیترین مراحل کمال را دارد به این ترتیب وقتی سخن از تربیت می رود مراد از آن بیشتر از هر موجودی تربیت انسان است که اگر بخواهیم جریان آنرا به نحو مطلوب هدایت کنیم مستلزم فراهم آمدن عوامل و شرایط مناسبی است در میان عوامل تربیتی نقش جو آزاد عاری از تهدید و فشار توام با همکاری و همدلی خانواده و نهاد های رسمی آموزشی و پرورشی در دولت برای رشد تربیتی فرزندان جزء عوامل مهم، مورد تایید قرار گرفته است خوشبختی و بدبختی آینده هر فردی به کیفیت پرورش او در روزهای زندگیش بستگی کامل دارد و این وظیفه مقدس در اولین محیط و اولین کلاس یعنی خانه به عهده اولین مربی یعنی مادر و سپس بر عهده پدر گذاشته شده است و در مرحله بعد به عهده نهاد های فرهنگی، تربیتی و قضایی در جامعه خواهد بود. در این پژوهش کارکرد های مثبت و منفی خانواده و دولت و نقش دو سویه آن ها در به وجود آوردن چالش ها و فرصت هایی پیش آورده جهت در تربیت اجتماعی، عاطفی، عقلانی و معنوی فرزندان از نگاه آموزه های اسلامی و هم نظرات محققین علوم تربیتی مورد پژوهش قرار گرفته است. از جمله یافته های پژوهش این است که در اصول حاکم بر اقدام تربیتی، فشار، ارعاب و قوای قهری جایگاهی ندارد و اگرچه فرزندان را به رفتارهای مورد نظر وادار می کند اما آن رفتار پایدار و بادوام نخواهد بود همچنین لازم است ارتباط خانه و مدرسه از بین انواع نظرات موجود که گاهی خانواده را کارگزار دولت و گاهی مشتری او می داند، به نحوی تعریف شود تا اهداف تعلیم و تربیت قابل اجرا باشد

Keywords:

خانواده , جامعه , دولت , مدرسه , تعلیم و تربیت , فارابی , دورکیم