بهینه سازی بهره برداری از سرریزهای دریچه دار در سیستم های چند مخزنه با استفاده از الگوریتم ژنتیک با مطالعه موردی سیستم سدهای دز و بختیاری

در این تحقیق یک مدل شبیه سازی-بهینه سازی برای حداقل سازی خسارت سیلاب پایین دست، با استفاده از مانور دریچه های سرریز سیستم های چند مخزنی فاقد سیستم پیش بینی سیلاب پیشنهاد شده است. در این نحقیق به منظور کنترل سیلاب در سد هایی که سرریز آنها از نوع دریچه دار می باشد، یک روش پله ای با هدف پاسخگویی بلادرنگ به وقوع سیلاب هایی که از قبل هیچ گونه آگاهی از شکل و اندازه هیدروگراف ورودی آنها وجود ندارد، ارائه شده است. در روش پیشنهادی، تصمیم گیری در رابطه با اینکه در هر تراز بحرانی، چه مقدار دبی رها شود، فقط بر اساس تراز آب مخزن صورت می گیرد. لذا تعیین میزان دبی خروجی در هر تراز مهم ترین اقدام در این مرحله از کار است که با استفاده از یک مدل بهنیه سازی بر پایه اصول الگوریتم ژنتیک اعداد حقیقی تعیین شده است. تابع هدف مساله بهینه سازی حداقل سازی خسارت سالیانه قابل انتظار در رودخانه پایین دست می باشد. به منظور نشان دادن عملکرد روش پیشنهادی، سیستم رودخانه دز شامل سد های بختیاری و دز به عنوان مطالعه موردی انتخاب شد و نتایج حاصل از تحقیق حاضر با نتایج تحقیقات قبلی مقایسه گردید. اجرای مدل شبیه سازی-بهینه سازی در سدهای مورد مطالعه سبب کاهش قابل ملاحظه در خسارت سالانه سیلاب قابل انتظار شده که نشان دهنده عملکرد مناسب مدل بهینه سازی می باشد. 

Keywords:

بهینه سازی , سیلاب , دریچه سرریز , الگوریتم ژنتیک , خسارت سیلاب