قدرت علایم بالینی وآزمایشگاهی درتشخیص آپاندیسیت در بیمارستان امام حسین (ع) تهران طی سال های 78-1375

سابقه و هدف: موقعیت متغیر زایده آپاندیس و تنوع علایم بالینی، تشخیص آپاندیسیت را مشکل می کند به طوری که علی رغم روش های تشخیصی جدید مانند سونوگرافی، CT scan و لاپاراسکوپی هنوز 36 درصد خطای تشخیص وجود دارد. این مطالعه به منظور کاهش خطای تشخیصی با تکیه بر علایم بالینی و لکوسیتوز در بیمارستان امام حسین (ع) طی سال های 78-1375 انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی بر روی 914 نفر مبتلا به آپاندیسیت براساس معیارهای بالینی و شمارش WBC صورت پذیرفت. قدرت تشخیصی درد شکم، ماهیت درد، شیفت درد، بی اشتهایی، استفراغ، تب، تاکیکاردی، تندرنس، لکوسیتوز و شیفت چپ WBC با توجه به کاربرد عملی PPV و NPV تعیین و با آزمون chi-sqare اختلاف این علایم مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته ها: از 914 فرد مورد بررسی، 61 درصد مرد و 39 درصد زن با سن 12/4±24/7 سال و محدوده سنی 75-2 سال بودند. پاتولوژی، 700 مورد را آپاندیسیت مثبت (مورد) و 214 مورد را منفی (شاهد) گزارش کرد. حداکثر قدرت تشخیص مربوط به شیفت چپ WBC و پس از آن لکوسیتوز و سپس شفیت درد بود به طوری که PPV شیفت چپ WBC 85 درصد می باشد. به تعبیری دیگر، این علامت 15 درصد خطای تشخیصی به همراه دارد. بدیهی است سایر علایم قدرت کمتری داشتند. به همین دلیل قدرت مجموعه عقایم بالینی تعیین شد و نشان داد که مجموعه شفیت درف، بی اشتهایی و لکوسیتوز با PPV=92/4 و NPB=36 قدرتمندترین مجموعه علایم بوده و خطای تشخیص 7/6 درصد یعنی نصف می گردد.

Keywords:

آپاندکتومی منفی , آپاندکتومی مثبت , علایم بالینی , علایم آزمایشگاهی