بررسی تاثیر تاموکسیفن بر رشد پروماستیگوت و آماستیگوت لیشمانیا ماژور در شرایط آزمایشگاهی

سابقه و هدف: درمان لیشمانیازیس جلدی با ترکیبات آنتیموان پنج ظرفیتی به عنوان داروی اصلی محدودیت ها، عوارض جانبی و خطر عودمجدد را در پی دارد. به همین دلیل یافتن داروهای جدید و موثر واجد ارزش و اهمیت بالایی است. در پژوهش حاضر اثربخشی دارویتاموکسیفن بر روی رشد پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی سنجیده شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تاثیر غلظت های مختلف 1، 5، 10، 20، 50 میکروگرم بر میلی لیتر تاموکسیفن در سه زمان 24، 48 و 72 ساعت بر پروماستیگوت ها و آماستیگوت های لیشمانیا ارزیابی شد و با استفاده از شمارش انگل IC50 محاسبه گردید. درصد زنده بودن انگل پس از تاثیر تاموکسیفن با روش (4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide (MTT) 3 تعیین شد.نتایج: پس از گذشت 24، 48 و 72 ساعت از کشت انگل شمارش تعداد انگل نشان داد که در حضور غلظت های مختلف تاموکسیفن با گذشت زمان تعداد پروماستیگوت ها و آماستیگوت ها کاهش یافت. 24 ساعت پس از کشت، تعداد انگل در گروه کنترل (6)1/07x10 در هر میلی لیتر و این تعداد در غلظت های 1 و 50 میکروگرم تاموکسیفن به ترتیب (6)0/95x10 و (6)0/06x10 شمارش شد. IC50 تاموکسیفن 2/64μg/ml محاسبه گردید. نتیجه گیری: تاموکسیفن دارای اثرات ضد لیشمانیایی در شرایط برو نتنی است، لذا تحقیقات بیشتر در زمینه تاثیرات تاموکسیفن در مدل های حیوانی پیشنهاد می شود.

Keywords:

لیشمانیا ماژور , آماستیگوت , پروماستیگوت , تاموکسیفن