تاثیر متیل پردنیزولون بر یادگیری و حافظه فضایی در موش های نر بالغ مدل تجربی بیماری آلزایمر

سابقه و هدف: متیل پردنیزولون بهعنوان یک گلوکوکورتیکویید مصنوعی، جهت درمان آسیب طناب نخاعی و فعالیت ضد التهابی به کارمی رود. در مطالعه حاضر اثر این دارو بر یادگیری و حافظه موشهای صحرایی نر بالغ مدل آلزایمر مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: موشهای صحرایی نر به پنج گروه تقسیم شدند: کنترل؛ تخریب (القاء جریان الکتریکی (0/5 میلی آمپر به مدت 3 ثانیه) به طور دوطرفه در هسته Nucleus Basalis Magnocellularis) NBM) جهت ایجاد مدل آلزایمر)؛ شاهد تخریب (ورود الکترود به هسته NBM بدون القاء جریان الکتریکی)؛ تخریب+متیل پردنیزولون (تخریب+تزریق متیل پردنیزولون به مقدار 30mg/kg): و تخریب+سالین (تخریب +0/2ml سالین). یک هفته بعد، موشهای صحرایی به مدت 5 روز با دستگاه ماز Y شکل آموزش دیدند. تست حافظه حیوانات یک ماه بعد انجام گرفت. نتایج: آنالیز آماری نشان داد که تخریب دوطرفه هسته NBM در گروه تخریب، یادگیری فضایی را نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش می دهد (P<0/01). تزریق متیل پردنیزولون بعد از القاء جریان به طور معنی داری یادگیری فضایی را بهبود می دهد (P<0/001). همچنین، وارد کردن الکترود به هسته NBM بدون القاء جریان الکتریکی نسبت به گروه تخریب، اثری بر یادگیری فضایی ندارد و بین نتایج مربوط به روز پنجم آموزش و تست حافظه یک ماه بعد تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده میتوان متیل پردنیزولون را به عنوان دارویی موثر در بهبود یادگیری در افراد مبتلا به بیماریآلزایمر معرفی کرد.

Keywords:

متیل پردنیزولون , یادگیری فضایی , هسته قاعده ای مینرت , گلوکوکورتیکویید , بیماری آلزایمر