پاسخ متغیرهای هموسیستئین پلاسما و شاخص آتروژنیک ( HDL-c ، TC ) به یک جلسه تمرین شنای استقامتی در موش های صحرایی

مقدمه و هدف: اخیرا عوامل خطرزای جدیدی برای بیماری های قلبی عروقی شناخته شده است که شامل سطوح هموسیستئین و پروتئین واکنشی C خون می باشد. با توجه به عدم اجماع کلی ازنقش ورزش بر سطوح هموسیستئین پلاسما، در این مطالعه، اثر یک جلسه تمرین شنای استقامتی بر سطوح هموسیستئین پلاسما و شاخص آتروژنیک موش های صحرایی بررسی شد. روش بررسی: تعداد 14 سر موش نر صحرایی ویستار با محدوده وزنی 20 ± 180 گرم به طور تصادفی و همسان از لحاظ وزن به دو گروه تجربی ( n=7 ) و کنترل ( n=7 ) تقسیم شدند. موش های گروه تجربی در پروتکل شنای استقامتی که شامل یک ساعت تمرین شنا به مدت 60 دقیقه بود، شرکت داده شدند. جلسات آشنایی حیوانات با تمرین شنا در طی 2 هفته اول انجام شد به نحوی که در طی این جلسات، مدت و شدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا زمانی که موش ها توانستند با تحمل اضافه بار % 5 وزن خودشان، 60 دقیقه شنا کنند.خونگیری 24 ساعت بعد از انجام پروتکل فعالیت اصلی از موش های بی هوش به طور مستقیم از قلب و تا حداکثر مقدار ممکن صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون T مستقل استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که در متغیر هموسیستئین بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود دارد (P<0/05) اما در متغیرهای HDL-c ، TC بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (P> 0/05). که نشان دهنده تاثیر تمرین استقامتی شنابر متغیر هموسیستئین می باشد. نتیجه گیری: در مجموع یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد، یک جلسه تمرین شنای استقامتی طولانی مدت و با شدت کم می تواند تاثیر معناداری بر کاهش هموسیستئین و در نتیجه کاهش خطر بیماری های قلبی عروقی داشته باشد.

Keywords:

هموسیستئین , HDL-c , TC , شنای استقامتی