بررسی جامعه شناختی واژگان غربی در زبان فارسی

زبان ابزاری برای برقراری ارتباط است. انسان در جامعه زندگی می کند و بدون داشتن ارتباط با همنوعان خود، زندگی گروهیبشر مفهومی ندارد. زبان و هویت ملی، دو جزء جدایی ناپذیر در تشکیل زیرساخت های جوامع بشری در عرصه ی روابط فردی واجتماعی است. زبان، همواره نقش مهمی در ایجاد و بیان هویت داشته است. زبان فارسی یا پارسی یکی از زبان های هند واروپایی در شاخه ی زبان های ایرانی جنوب غربی است که در کشورهای ایران، افغانستان، تاجیکستان و ازبکستان به آن سخنمی گویند. در زبان شناسی، ارتباط متقابل میان دو زبان با عنوان برخورد زبانی مطرح می شود. به اعتقاد جامعه شناسان زبان،طبیعی ترین و متداول ترین حالت برخورد دو زبان، ردو بدل شدن عناصری زبانی میان آنهاست. هیچ زبانی قرض گیرنده یمطلق و هیچ زبانی نیز قرض دهنده ی مطلق نیست و علاوه بر این، به دلیل اجتماعی بودن زبان، هیچ زبانی نیز نمی تواند ناب ودست نخورده باقی بماند و از چرخه ی این دادو ستد بیرون بماند. قرض گیری زبانی فرایندی است که طی آن، عناصری از یکزبان یا گویش به یک زبان یا گویش دیگر راه می یابد. ورود واژگان غربی به زبان فارسی به دلایل متعددی صورت می گیرد کهاز جمله ی آنان می توان به این عوامل اشاره کرد: عوامل درون زبانی (بسامد وقوع پایین معادل ها در زبان قرض گیرنده، وجودهم آوایی واژگانی و مخدوش شدن اصل رسانگی و نیاز به واژه ی قرضی برای تغییر بار معنایی) و عوامل برون زبانی (نفوذسیاسی- نظامی، نفوذ فرهنگی- اجتماعی و تابوی زبانی). نگارندگان در پژوهش حاضر می کوشند با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با بهره گیری از منابع اسنادی- کتابخانه ای و با آوردن مصدایق جامعه شناسانه ی چگونگی و جای گیر شدن واژگان غربیدر زبان فارسی به بررسی جامعه شناختی واژگان غربی در زبان فارسی بپردازند.

Keywords:

زبان فارسی , واژگان غربی , جامعه شناسی زبان , ترجمه