رابطه قابلیت های فردی و بهبود کیفیت و بهره وری سازمانی

زمینه و هدف: اگر به منابع انسانی سازمان ها با قابلیت ها و توانمندی های بالقوه شان توجه شود، نقش مهم و حساسی را در ارتقای کیفیت و بهره وری ایفا خواهند کرد که در مباحث ماکرو ارگونومی هم با هدف ارتقای عملکرد سازمان به آن پرداخته شده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی رابطه ی قابلیت های فردی و بهبود کیفیت و بهره وری در دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام شد.روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی است. از میان مدیران و کارشناسان واحدهای ستادی دانشگاه، 295 نفر با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و داده ها با دو پرسشنامه سازمان یادگیرنده پیتر سنگه ومدیریت کیفیت فراگیر گردآوری شد. تحلیل داده ها به کمک روشهای آمار توصیفی و آزمون آماری ا و آنالیز واریانس در سطح اطمینان 95٪ ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون با کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد.یافته ها: نتایج، میانگین قابلیت های فردی را 23 / 1 نشان داد. همچنین، نتایج حاکی از وجود ارتباط و همبستگی مثبت و معنادار بین قابلیت های فردی و بهره وری سازمان است ( 0/ 001> P)، به گونه ای که به ازای یک واحد افزایش در نمره قابلیت های فردی، نمره پیامدهای بهبود کیفیت و بهره وری 009 واحد افزایش خواهد یافت ( 0 / 001> b - 009 ، SE - 0 / 018 ، P) در قابلیت های فردی هم بر حسب مشخصات دموگرافیک، تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: بهره وری در بخش خدمات بیش از آنکه به فناوری و سایر عوامل بستگی داشته باشد، به منابع انسانی و عواملی بستگی دارد که بر آن تاثیر می گذارند. لذا توجه به قابلیت ها و توانمندسازی منابع انسانی اهمیت ویژه ای دارد و می توان با رویکرد ماکرو ارگونومی و توسعه زیرساخت های مرتبط با توانمندسازی کارکنان، به افزایش کارآیی، بهره وری و بهبود کیفیت دست یافت.

Keywords:

قابلیت های فردی , بهبود کیفیت , بهره وری