ویژگی ها و مسیرهای تاب آوری اجتماعی در مدیریت بلایا

ویژگی ها و مسیرهای تاب آوری اجتماعی در مدیریت بلایا

کاری از کارگروه تولید محتوای رسانه تاب آوری ایران

بررسی انتقادی ویژگی ها و مسیرهای تاب آوری اجتماعی در مدیریت بلایا: تاب آوری به عنوان یک مفهوم چند وجهی با ابعاد پیچیده است. در فجایع مختلف، عدم ثبات در مفهوم سازی تاب آوری اجتماعی وجود دارد.

این منجر به ابهام در تعریف، ویژگی ها و مسیرهای ارزیابی آن می شود. تعدادی از خلاء های تحقیقاتی فرصتی جهت بررسی انتقادی مفهوم سازی تاب آوری اجتماعی، پیش بینی ویژگی های تاب آوری در یک پیوستار توسعه فاجعه، و ترسیم یک مسیر تاب آوری در یک جدول زمانی فجایع مختلف وجود دارد.

این مطالعه با بررسی انتقادی تعاریف، ویژگی ها و مسیرهای تاب آوری اجتماعی به این خلاء های تحقیقاتی پرداخته است.

این بررسی چهار متغیر را در تعاریف تاب آوری اجتماعی یافته است که اهمیت توانایی های سیستم ها و فرآیندهای اجتماعی در مراحل فاجعه را در سطوح مختلف تشخیص می دهد.

بررسی ویژگی های تاب آوری و مسیرها در ادبیات تاب آوری در بلایا، ویژگی های تاب آوری جدیدی را پیشنهاد می کند.

– “حساسیت به خطر” و “احیاکننده” در جدول زمانی دو فاجعه متوالی. این بررسی یک مسیر علی برای تاب آوری اجتماعی را برای درک بهتر وضعیت تاب آوری در یک سناریوی بلایای چندوجهی با به تصویر کشیدن تاب آوری ذاتی و تطبیقی ​​برای سناریوهای متوالی فاجعه و یک مطالعه موردی تاریخی برای یک مسیر تاب آوری در یک جدول زمانی فاجعه چندگانه برجسته می کند.

یافته های بررسی به سیاست گذاران و دست اندرکاران مدیریت بلایا کمک می کند تا استراتژی های تقویت انعطاف پذیری مناسب را در چارچوبی جامع در یک جدول زمانی بلایای چندوجهی تدوین کنند.

در نتیجه بروز تعداد زیادی از حوادث فاجعه بار ویرانگر در سراسر جهان در دو دهه گذشته (کاکس و هملن ۲۰۱۵)، تمایل و تاکید جهانی بر قابلیت های تاب آوری جوامع در برابر بلایا افزایش یافته است (Aldunce et al. 2015).

📷ویژگی ها و مسیرهای تاب آوری اجتماعی در مدیریت بلایا

سرعت یافتن روند شهرنشیتی در سطح جهانی و به تناسب آن برنامه ریزی ضعیف توسعه ای، قرار گرفتن جوامع در معرض خطرات را افزایش داده است، بنابراین خطرات جدید یا تشدید کننده موجود، متمرکز بر افزایش شدید خسارات ناشی از بلایا (UNISDR 2015b) می باشد.

یک دلیل کلیدی که خطرات موجود اغلب به بلایا تبدیل می شوند، شکست جوامع در مدیریت خطرات نوظهور است (بیرنباوم و همکاران ۲۰۱۶).

جوامع باید به طور فعال خطرات را کاهش دهند و برای کاهش خسارات ناشی از بلایا و برون رفت سریع از بلایا، انعطاف پذیری ایجاد کنند.

با این حال، سرعت میزان عبور موفقیت آمیز از بلایا اغلب در جوامع مختلف متفاوت است (برتون ۲۰۱۵)، بسته به تعدادی از عوامل پیچیده مانند وضعیت اجتماعی- اقتصادی آنها، میزان منابع و حمایت های خارجی دریافتی و ارائه کمک، و تجارب گذشته آنها از بلایا. از این رو، پدیده تاب آوری را پیچیده،و سیاست گذاران و محققان را ملزم می کند تا ویژگی های منحصربه فرد جوامع تاب آور را درک کنند تا به جوامع برای آماده سازی بهتر و عبور موفقیت آمیز از بلایا کمک کنند.