نقش فضای بینابین در هویت بخشی به گستره ی فضایی بافت های تاریخی ایران

در بافت های تاریخی شهرهای کهن ایرانی فضاهای رابطی با شکل، کارکرد و معانی متعدد میان عناصر مختلف وجود داشته است که عامل مهم پیوند فضایی عناصر معماری و شهری به یکدیگر با هویتی واحد محسوب می شده است. در این رابطه هدف از ارایه این مقاله شناسایی و تعیین نقش فضاهای بینابین در هویت بخشی به گستره فضایی بافت های تاریخی ایران است. بر اساس تحقیقات انجام شده، فضای بینابین نقش سازماندهی اجزاء و عناصر را در هر بنا و فضای شهری بر عهده داشته و ظرفی برای عملکردهای مختلف محسوب می شده است، لذا چنین فضاهایی به واسطه اهداف سازنده اش ماهیت دو وجهی یافته، هم فرایند و هم محصول فرایند می باشد. فضای بینابین هم زمان با فرایند شکل دادن، به درجه بندی و جهت گیری مفاهیم متمایز نیز کمک می نماید و از این طریق در نهایت کلی واحد ظهور می نماید.

Keywords:

فضای بینابین , بینابینی , بافت های تاریخی , گستره فضایی معماری ایران