بررسی رابطه میزان خودکارآمدی و خودنظم دهی با میزان پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر مقطع دبیرستان منطقه 14 شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه میزان خودنظم دهی و خودکارآمدی با میزان پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دبیرستان های دخترانهمنطقه 14 تهران بود.طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می باشد.تعداد 100 نفر از دانش آموزان دبیرستان های دخترانه منطقه 14 تهران به روشتصادفی طبقه ای انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور سنجش متغیرهای مورد استفاده در پژوهش از دو پرسش نامه خودکارآمدیباندورا (2000) و خود نظم دهی بوفارد و همکاران (1995) استفاده گردید و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و آماراستنباطی (همبستگی پیرسون، رگرسیون) استفاده شد.یافته های پژوهش نشان داد که بین خودنظم دهی و ابعاد آن (راهبرد شناختی و فراشناختی) با خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی رابطه معنیداری وجود دارد. نتایج همچنین نشان داد که بین خودکارآمدی و ابعاد آن تجربه های موفق، تجربه های جانشینی، ترغیب های کلامی،حالاتعاطفی و حالات فیزیکی با پیشرفت تحصیلی آزمودنی ها رابطه وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون همچنین نشان داد که از بین ابعاد خودنظمدهی، هر دو بعد آن راهبرد فراشناختی و راهبرد شناختی توانایی پیش بینی پیشرفت تحصیلی و خودکارآمدی دانش آموزان را دارند. نتایجهمچنین نشان داد که دو بعد تجربه های موفق و ترغیب کلامی توانایی پیش بینی پیشرفت تحصیلی و خودکارآمدی دانش آموزان را دارند.

Keywords:

خودکارآمدی , خودنظم دهی , پیشرفت تحصیلی