تاثیر روان درمانی وجودی بر خود تمایزیافتگی دانش آموزان دختر

شکل گیری هویت در نوجوانان میتواند با بحران همراه گردد. بحران هویت در مواردی با تمایزنایافتگی فرد همراه است. از طرفی درمان وجودی مدعی هست که میتواند با تمرکز بر مسائل وجودی به حل مشکلات افراد کمک نماید. لذا این پژوهش با هدف بررسی تاثیر روان درمانی وجودی بر خود تمایزیافتگی در دانش آموزان دختر انجام شد. این پژوهش با روش نیمه آزمایشی، طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل، انجام شد. جامعه پژوهش کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر بیرجند بودند. نمونه پژوهش 30 نفر در نظر گرفته شد 15)نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل)که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه تمایزیافتگی Drake (2009)و پکیج آموزشی رواندرمانی وجودی امانی و همکاران (1395)بود. داده ها با کمک نرم افزار SPSS و با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که رواندرمانی وجودی بر مولفه های واکنش پذیری عاطفی، جایگاه من و هم آمیختگی با دیگران موثر بوده است. بدینصورت که بعد از رواندرمانی وجودی میزان واکنش پذیری عاطفی، هم آمیختگی با دیگران و گریز عاطفی گروه آزمایش به طور معنی داری افزایش یافته است. نتایج همچنین نشان داد که رواندرمانی وجودی بر جایگاه من تاثیر معنیداری ندارد. میتوان نتیجه گیری نمود که از درمان وجودی میتوان برای خودتمایزیافتگی دانش آموزان استفاده کرد.

Keywords:

تمایزیافتگی , رواندرمانی وجودی , دانش آموزان دختر متوسطه دوم