تحلیل معماری کوچه لولاگر تهران و ارائه راهکارهای بهسازی و احیا بر اساس اصول بازآفرینی سای پامیر

بخش مهمی از هویت تهران و دیگر شهرهای بزرگ ایران، خانه های مسکونی مدرنی است که در دوره پهلوی و در قرن بیستم میلادی ساخته شده اند؛ خانه هایی با تراسهای بزرگ، نمای بتنی و بدون تزئینات و پنجره های کشیده در کشوری که در آن دوره شیفته مدرنیزم شده بود. کوچه لولاگر و بناهای آن که در منطقه 11 تهران قرار دارند، در سال 1317 ساخته شده و به عنوان گونه ای از معماری مدرن ایرانیزه شده شناخته می شوند. کوچه لولاگر، یک کوچه قرینه است که تمام خانه ها و نماها، بالکن ها، پنجرههای پوسته خارجی ساختمانها و حتی درختان کاشته شده در درون خانه ها به صورت قرینه و موازی از ابتدا ساخته شده اند.این کوچه از آن جهت حائز اهمیت است که خانه های آن جزء اولین نمونه های مجموعه سازی مسکونی و دارای معماری برون گرا در شهر تهران می باشند و از لحاظ موقعیتی نیز در بین سفارتخانه های متعدد و خیابان های مهمی همچون ولیعصر، جمهوری و حافظ قرار دارند. در این مقاله پس از بیان اصول بازآفرینی و احیاء بافت های کوچک مقیاس شهری، به معرفی معماری و کالبد خانه های کوچه لولاگر تهران به عنوان یکی از کوچه های شاخص معماری در دوره پهلوی پرداخته می شود. همچنین با بررسی عملکردهای اطراف سایت، پیشنهاداتی جهت کاربری جدید خانه های کوچه ارائه شده و در ادامه نیز با توجه به بررسی های معماری و مرمتی انجام گرفته، راه حل هایی جهت بازآفرینی بر اساس اصول سایپامیر ارائه می شود. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی در جهت شناخت و بررسی وضعیت گذشته و فعلیمعماری خانه های کوچه لولاگر تهران انجام پذیرفته است.

Keywords:

بازآفرینی شهری , معماری پهلوی , معماری مدرن , کوچه لولاگر تهران