رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با احساس تنهایی و اضطراب مرگ در بیماران مبتلا به سرطان

هدف از انجام این پژوهش برر سی رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با احساس تنهایی و اضطراب مرگ در بیماران مبتلا به سرطان میباشد. جامعه آماری در این تحقیق شامل بیماران مبتلا به سرطان مراجع کننده به مرکز تحقیقات سرطان شهرستان ساری در سال 1398 می باشند که تعداد آنها بنا بر آمار ماخوذه برابر با 210 نفر بود. حجم نمونه نیز با مراجعه به جدول کرجسی و مورگان برابر با 136 نفر تعیین گردید. روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس بود. به این صورت که نمونه ها از بین افرادی از جامعه آماری که ر ضایت به پا سخگویی به پر سشنامه ها دا شتند، انتخاب شدند. روش گردآوری داده ها شامل: کتابخانهای و میدانی بوده ا ست. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق چهار پرسشنامه استاندارد شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی شربورن و استووارت((1991، پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون((2003، پرسشنامه احساس تنهایی راسل و پیلوا و کورتونا((1980 و پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر((1999 بود که پایایی آنها با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب برابر با 0/84، 0/71، 0/94 و /86 محاسبه گردیده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده های آماری از دو روش آمار تو صیفی ( شامل جدوال فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و ا ستنباطی ( شامل آزمون کولموگروف اسمیرنف به منظور بررسی نرمال بودن داده ها و آزمون همبستگی پیرسون به منظور بررسی ارتباط بین متغیرها) استفاده شده است. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین حمایت اجتماعی و تاب آوری با احساس تنهایی رابطه معکوس وجود دارد. همچنین بین حمایت اجتماعی و تاب آوری با اضطراب مرگ نیز در بیماران مبتلا به سرطان رابطه معکوس وجود دارد. در واقع هر چقدر حمایت اجتماعی و تاب آوری بالاتر باشد، احساس تنهایی و اضطراب مرگ کاهش می یابد.

Keywords:

حمایت اجتماعی , تاب آوری , احساس تنهایی , اضطراب مرگ