مقایسه اقتصادی روش های مختلف تولک بری اجباری در گله های مولد مرغ بومی اصفهان

این پژوهش بمنظور بررسی امکان کاربرد تولک بری بر روی عملکرد تولید مثلی مرغان مادر بومی در سال دوم تخمگذاری انجام پذیرفت. در این آزمایش تعداد ‮‭12‬ قفس گروهی هر یک شامل ‮‭153‬ قطعه مرغ انتخاب شد . هر چهار قفس تجمعی تحت برنامه نوری کنترل شده ای بوده و به یک گروه (تیمار) اختصاص یافتند. تیمارها شامل گروه شاهد (بدون تولک بری)، گروه تولک به روش گرسنگی و گروه تولک به روش ماده شیمیایی (اکسید روی) بودند. دوره تولک بری به مدت ‮‭10- 15‬ روز و براساس %‮‭20‬ کاهش وزن بدن بطول انجامید . پس از تولک بری دوره استراحت به مدت ‮‭35‬ روز در نظر گرفته و سپس تخمگذاری مجدد مرغ ها آغاز گردید. در طی آزمایش درصد تولید، درصد تلفات و میزان جوجه درآوری به مدت ‮‭37‬ هفته داده برداری شد. همچنین در این آزمایش بهترین روش تولک بری اجباری از جنبه ملاحظات اقتصادی ارزیابی گردید. تجزیه و تحلیل دادها با استفاده از روش طرح کامل تصادفی انجام شده و مقایسه میانگینهای بین تیمارها با استفاده از آزمون چند دامنه دانکن صورت پذیرفت. نتایج حاصله نشان داد مرغان گروه شاهد بیشترین درصد تولید (‮‭65‬/%‮‭28‬) و کمترین تلفات (‮‭44‬/%0) را داشتند.با این حال تیمار تولک بری با روش گرسنگی بطور معنی داری درصد جوجه درآوری بالاتری (‮‭04‬/%‮‭75‬) را نسبت به گروه شاهد (‮‭82‬/%‮‭72‬) داشت. بررسی های اقتصادی موید آن است که با توجه به فاکتورهایی چون قیمت خوراک، جوجه و هزینه های نگهداری در گله مرغان مادر بومی می بایست از تولک بری استفاده نمود. استفاده از تولک بری به روش گرسنگی در مقایسه با تولک بری به روش اکسید روی در مرغ مادر بومی میتواند استفاده شود. نتایج حاصله نشان دادند اگرچه روش گرسنگی باعث افزایش تلفات نسبت به گروه شاهد شده است لیکن عملکرد تولید مثلی بهتر میتواند توجیهی در استفاده آن در گله های مادر باشد. همچنین مرغان بومی نشان دادند که به تولک بری حساس بوده و لذا لازم است معیار های تولک که بر اساس گله های صنعتی هستند مورد بازنگری قرار داده شوند. واژه های کلیدی: مرغ بومی ، تولک بری اجباری، اکسید روی، مرگ ومیر ، جوجه درآوری