واکاوی فقهی و حقوقی بیماری های واگیر خطرناک و سریع الانتشار (کرونا) رفع مسئولیت مدنی ناقلان بیماری های همه گیر (کرونا)

درحال حاضر تا 15 فروردین ماه 1399 بیش از یک میلیون نفر از مردم دنیا به این ویروس آلوده شده اند و تعداد مرگ ومیر ناشی از این ویروس بیش از 50 هزار نفر گزارش شده است. بیماری کووید 19 که عامل آن یک ویروس RNA دار است بیشتر دستگاه تنفسی افراد مبتلا به بیماری را تحت تأثیر قرار داده وئ به طور فاجعه آمیزی در حال گسترش است.متاسفانه ، این ویروس کشور عزیزمان ایران را همچون سایر کشورهای جهان آلوده کرده و مبارزه با این ویروس به طور سراسری و همه جانبه در کل کشور در حال انجام است اما یک مسئله این است که آیا تحذیر عام از جانب غیر عامل زیان (دولت) رافع مسئولیت مدنی زیان رساننده می باشد یا خیر؟ و با توجه به اینکه مخاطب تحذیر صورت گرفته غالباً زیان دیده غیر بیمار و عامل زیان بیمار می باشند و انتقال بیماری نیاز به ترک عمل مطابق تحذیر از جانب هر دو دارد، زیان دیده و در مسئولیت بوجود آمده چه سهمی دارد ونقطه تلاقی «قاعده اقدام» و «قاعده تحذیر» در این مسئله کجاست؟ چنانجه میان انجام فعل مطابق هشدار (مثلاًعدم ورود به محیط عمومی) با افعال دیگری که برای زیان دیده منفعت دارد یا ضرری را از وی دفع می کند، تزاحم رخ می دهد تکلیف چیست؟ در این نوشتار با توجه به مستندات فقهی قاعده تحذیر، از فاعلیت محذر الغاء خصوصیت شده نظریه کفایت عملیات تحذیر از جانب هرکسی، در رفع ضمان پذیرفته شده است. و با تفکیک مواردی که عامل زیان از اسباب مردد است از مواردی که از اسباب یقینی است، بر ضمان زیان رساننده (ناقل بیماری واگیردار) در جایی که زیان دیده قادر برعمل مطابق تحذیر (بدلیل تزاحم با ضررهای دیگر) نیست و بر محرومیت زیان دیده قادر برعمل به تحذیر از تدارک خسارتش بدلیل قاعده اقدام، استدلال شده است.

Keywords:

بیماری های واگیر خطرناک , رفع مسئولیت مدنی , ناقلان بیماری های همه گیر (کرونا) , مسئولیت مدنی