تأثیر آموزش مثبت نگر بر بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدی فرزندان طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش مثبتنگر بر بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدي فرزندان طلاق انجام شد. روش پژوهش آزمایشی همراه با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. نمونه پژوهش شامل 30 نفر از دانش آموزان پسر طلاق دوره متوسطه دوم شهر بندرلنگه در سال 1397 بودند که به طور تصادفی انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفر آزمایش و 15 نفر کنترل تقسیم شدند.. گروه آزمایش 10 جلسه آموزشی 90 دقیقه اي را به صورت گروهی دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت.. برنامه آموزش طبق پروتکل سلیگمن ( 2005 ) اجرا شد. به منظور جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه هاي بهزیستی روانشناختی ریف و خودکارآمدي شرر در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. جهت تحلیل دادهها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته هاي حاصل از تحلیل داده هاي پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه آزمایش و کنترل در متغیرهاي بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدي، تفاوت معناداري وجود دارد. به عبارت دیگر، می توان گفت که آموزش مثبت نگر برافزایش بهزیستی روانشناختی و خودکارامدي فرزندان طلاق تأثیر دارد.

Keywords:

آموزش مثبت نگر , بهزیستی روانشناختی , خودکارآمدی , طلاق