بررسی رویکردهای درمانی متمرکز برعمل ورفتار

هدف ازرویکردهای درمانی رفتار وعمل این است که ارتباطات نامطلوب میان بین محرک و پاسخ از بین برود. رفتاردرمانی بیشتر بر تغییر رفتار تاکید دارد. انتظار و هدف رفتاردرمانگر آن است که با در نظر گرفتن سه سوالی که ذکر شد، یادگیریهای نامطلوب و ناسازگار را معکوس کند و در جایی که مراجع پاسخها و طرحهای رفتاری مطلوب را نیاموخته است، تجربیاتی را ارایه دهد که یادگیری این نوع رفتارها را تسهیل کند. از نظر پاپن هدف غایی رفتاردرمانی آن است که به مراجع آموخته شود تا در تبیین و تغییر رفتار خویش متخصصی ماهر و استاد شود، طرحهای مناسب رفتاری را تدوین کند و به مرحله اجرا درآورد و نهایتا به جای بهره گیری از تقویت کننده های بیرونی به نوعی انگیزش و تقویت درونی دست یابد. انتظار و هدفهای درمان که در اصل، یادگیری رفتارهای جدیدتر و مناسبتر و فراموشی رفتارهای نامطلوب است، چیزی نیست که به طور یکجانبه از طرف مشاور یا مراجع تعیین شود، بلکه تعیین آنها وظیفه هر دو طرف است و موافقت مشترک آنها برای قبول اهداف و رعایت پارهای از اصول اخلاقی از شرایط اساسی کار است. از نظر پاپن هدف نهایی رفتار درمانی وعمل درمانی این است که به مراجع یاد داده شود که در تبیین وتغییر رفتار خویش متخصص شود. و این فرد بتواند طرحهای مناسب رفتاری را تدوین و اجرا کند. مثلاً برای کاهش اضطراب و همچنین به جای تقویت کننده های بیرونی به تقویت کننده های درونی برسد.دراین مقاله سعی برآن است که این رویکردهای درمانی را بررسی کنیم.

Keywords:

تقویت درونی , عمل درمانی , انگیزش , اضطراب , رفتاردرمانی.