بررسی نهادهای مختلف انتقال دارایی درعملیات تبدیل به اوراق بهادارکردن و تطبیق آن بر دیون موضوع فاکتورینگ

تبدیل به اوراق بهادارکردن، یک مکانیسم مالی است که غالب واگذاری دارایی ها طی آن عملا از طریق سه نهاد حواله حق، تبدیل تعهد (به اعتبار تبدیل دائن) و نهادی موسوم به مشارکت فرعی- که مختص حقوق کشورهای کامن لاست- انجام می پذیرد. با بررسی این سه نهاد در قوانین مختلف و تبیین انتقادات وارده به هر کدام، روشن می شود چنین انتقالاتی به صرفنظر از قالبی که طی آن صورت می گیرد، باید دارای اثر دور کردن خطر ورشکستگی بانی از مؤسسه واسط باشد، که آنهم از طریق جدا سازی منبع پرداخت از بانی و ورود مطالبات در دارایی واسط به نحو موثر، امکانپذیر است. انتقالی که اصطلاحا3 از آن تحت عنوان بیع حقیقی مطالبات یاد می شود.از جهتی شرکتهای عاملی (فاکتورینگ) که موسساتی بانکی- اعتباری با هدف اولیه و اصلی تأمین اعتبار و نقدینگی برای تجار از طریق خرید مطالباتموجل5 قابل وصول آنها می باشند، به دلیل عملیات پیش خرید نقدی دیون مؤجل مزبور، خود در معرض ریسک کاهش نقدینگی قرار می گیرند، امری که باعث شده این موسسات به نوبه ی خود در پی منابع تأمین نقدینگی باشند، لذا جهت بررسی قابلیت تبدیل به اوراق بهادارکردن دیون ناشی از عملیات فاکتورینگ، به عنوان یک منبع تأمین نقدینگی، لازم است شرایط کلی دارایی های قابل تبدیل به اوراق بهادار، و همچنین رویکرد قانونگذاریها را در تعیین حصری یا تمثیلی این دارایی ها مدنظر قرار داد. با این حال رویه اغلب کشورهای پیشرفته در عدم حصر این دارایی ها و واگذاری آن به اراده طرفین عملیات می باشد مشروط بر اینکه دیون مزبور تمامی شرایط لازم جهت تبدیل شدن به اوراق بهادار را داشته باشند.

Keywords:

تبدیل به اوراق بهادارسازی , دارایی , مطالبات قابل وصول , عاملیت تجاری , فاکتورینگ