نگاهی نسخه پژوهانه و سبک شناسانه به رسالة «آداب المریدین»

در کُتب رجال، تراجم احوال و تذکره های فارسی در حدّ فاصل سه سدة نهم تا یازدهم هجری قمری سه صوفیِ همنام و همشهری با نشانِ کمال الدّین حسین خوارزمی وجود دارد که در حقیقت سه شخصیّتِ جدا از هم و مستقلّی هستند که هویّت یکی از آن سه در اثرِ خطا و سهو تاریخی، با آن دو دیگر درآمیخته و در گذرِ زمان بر تاریخ نگاران و عرفان پژوهان ایرانی مشتبه شده، به تبع آن اشتباه، آثار وی نیز بخطا و ناصواب به نام یکی از آنان نسبت و شهرت یافته است. نوشتارِ حاضر با هدفِ پژوهش دربارة حقیقتِ وجودی و شخصیّت شیخ «کمال الدّین حسین بن شهاب الدّین بن برهان الدّین قلیچ اندجانی خوارزمی» این عارفِ صاحب کمال امّا گمنامِ ایرانی، نسخه های خطّیِ بازمانده از یکی از رساله های صوفیانة او با نام «آداب المُریدین» را به شیوة نسخه پژوهانه معرّفی کرده، مختصّات ادبی آن را مورد مطالعة سبک شناسانه قرار می دهد.

Keywords:

کمال الدّین حسین خوارزمی , آداب المُریدین , نسخه پژوهی و بررسی سبک شناسانه