کارکرد راوی در شیوۀ روایتگری رمان پایداری (مورد کاوی رمان «رجال فی الشمس» اثر غسان کنفانی)

شیوۀ روایت یک داستان، از نخستین عواملی است که در تحلیلی که اثر، همواره از اهمیت برخوردار است زیرا کیفیت حضور روایتگر و عمل روایتگری، در کنار دریافتن شاخص‌های مدنظر برای انتخاب راوی از جانب نویسنده، به گونه‌ای که بتواند نیاز روایی داستان را مرتفع سازد و در عین حال، توجه به موجودیت مستقل راوی و روش‌های متنوع و منتخب وی برای قصه‌گویی، میزان حضور و یا نبود روایتگر در متن رویدادها و چگونگی تعامل راوی و روایت با یکدیگر، موجب می‌شود تا شیوۀ روایتگری هر داستان، متفاوت از دیگر همتایان خود گردد. بهره‌گیری از راوی دانای کل و استفاده از تمام کارایی‌های آن در پیشبرد روند روایت «رجال فی الشمس»، امری است که توجه ویژه به آن موجب توفیق نویسنده در پرورش خمیرمایه و داستان گشته است؛ به گونه‌ای که دور ایستادن روایتگر از متن برخی رویدادها و سپس ورود مداخله گرانۀ وی در رویدادی دیگر، توجه به چگونگی نقل قول گفتار اشخاص داستان در برهه‌های مختلف، ازجمله شگردهایی است که روایتگر «رجال فی الشمس» در امر داستان‌نویسی رعایت نموده است. این پژوهش درصدد است به بیان شیوه های روایی رمان «رجال فی الشمس» به شیوۀ توصیفی- تحلیلی بپردازد.

Keywords:

راوی دانای کل , شیوۀ روایتگری , مداخله , نقل و قول , رجال فی الشمس