نقش شعر عرفانی در تربیت جامعه

شعر در فرهنگ اجتماعی از جایگاه خاصی برخوردار است و شاعران نیز به قصد تأثیرگذاری بر مردم جامعه و هدایت آنان به لحاظ تربیتی و اخلاقی دست به قلم می شوند و سعی دارند مضامین تربیتی را همراه با مانند گویی ها و کنایات و با زبانی آهنگین و دلنشین در ذهن مخاطب خود نهادینه کرده و آنان را برای پذیرش صفات دینی، عقلانی و اخلاقی آماده سازند. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش شعر عرفانی در تربیت جامعه می باشد. روش این پژوهش کتابخانه ای و تحلیلی- توصیفی است. نتایج حاصل از بررسی چند نمونه شعر عرفانی از شاعران برجسته ای همچون سنایی و مولوی و عطار نشان داد که این نوع شعر با در برداشتن مفاهیم تربیتی، اندرزی و اخلاقی در تربیت و تعلیم افراد جامعه نقش مهمی ایفا کرده و همواره مخاطب خود را به دوری از رذایل اخلاقی و کسب فضایل فرا می خواند و در هدایت آنان بسیار تأثیرگذار است.

Keywords:

شعر , شعر عرفانی , تربیت , تربیت در جامعه