تاثیر رضایت در جرایمی که عدم رضایت شخص شرط تحقق انهاست

از مسائل مطرح در حقوق كيفري ایران و دیگر نظامهاي حقوقی، تأثير یا عدم تأثير رضایت پيشين مجنی عليه در تحقق جرائم است. بنابرقواعد كلی حاكم بر حقوق جزا، ارتکاب جرم با رضایت مجنی عليه و اعالم رضایت قبلی، مانع اعمال قوانين كيفري نبوده و مسئوليت مجرم را منتفی نميکند. با وجود این و بهرغم آنکه اصل بر عدم سببيت رضایت بزه دیده در جواز جرم و عدم ضمان مرتکب است، گاه با توجه به طبيعت و ماهيت جرائم ارتکابی، موارد استثنا نيز پذیرفته و توجيه شده است. رضایت در اصطالح حقوق جزا عبارت است از اینکه قربانی جرم یا مجنی عليه قبل از وقوع جرم و مقارن آن به ارتکاب بزه بر روي خود تمایل داشته باشد و یا به عبارت دیگر قربانی جرم راضی بر این باشد كه جرمی عليه او صورت گيرد. پژوهش حاضر با روش توصيفی- تحليلی و با هدف بررسی تأثير رضایت مجنی عليه در تحقق جرایمی است كه عدم رضایت شرط تحقق انهاست، درصدد پاسخ به این سؤال ميباشد كه، تأثير رضایت مجنی عليه در ارتکاب جرایمی كه رضایت شرط تحقق آنها ميباشد، تبيين ميشود. یافتههاي پژوهش نشان از آن دارد كه در جرایمی كه عدم رضایت مجنی عليه، شرط تحقق آنهاست، رضایت قبلی مجنی عليه، سبب زایل شدن وصف مجرمانه شده كه در نتيجه تعقيب فرد قابل تصور نيست

Keywords:

رضایت , جرم , مجنی عليه , قابل گذشت , غيرقابل گذشت.