مدیحه سرایی در شاهنامۀ فردوسی و شاهنامۀ کردی

از آنجا که مدح یکی از موضوعات داستانی است و معمولا در روابط انسانی برای تهییج احساسات و عواطف کاربرد دارد. تجلیاین موضوع در داستان های حماسی از دیدگاه انواع ادبی، و در بخش ادب غنایی قابل بحث است. الماسخان کندوله ای درسرایش شاهنامۀ کردی، متاثّر از فرهنگ بومی و دینی، کمیت و کیفیت زبان مدح را متناسب با روحیات فرهنگی مردم منطقۀخود سروده است. در این جستار که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده، کمیت و کیفیت و چرایی مدایح و زبان بیان آن بهصورت تطبیقی در پنج داستان مشترک شاهنامۀ فردوسی و شاهنامۀ کردی الماسخان کندوله ای (بیژن و منیژه، رستم و سهراب،رستم و اسفندیار، سیاوش، رستم و شغاد) با هدف مشخص کردن بسامد نمونه های مدح، انگیزه و چرایی و چگونگی زبان بیانمدایح، مورد بررسی قرارگرفته است. از مهمترین یافته های این پژوهش آن است که معمولا مدایح از نوع درباریاند امّا درشاهنامۀ کردی، مدایحی از نوع دینی (تحمیدیه، نعت و منقبت) نیز نمود دارد که بیانگر تاثیرپذیری الماسخان کندوله ای ازفرهنگ دینی می باشد.

Keywords:

مدح , شاهنامۀ کردی , فردوسی , الماسخان کندوله ای