استفاده از بیوتکنولوژی در رابطه با گیاه پالایی

توسعه سریع تکنولوژی های جدید ، همراه با یکسری مشکلات محیطی از جمله آلودگی خاک، آب و هوا است . برخلاف آب وهوا، آلودگی خاک از نظر ترکیبات شیمیایی به آسانی قابل اندازه گیری نبوده و با توسعه طرح های متعدد و آلوده شدن خاک بوسیله فلزات سنگین ساخ تار خاک برای رشد و توسعه گیاهان ، مسموم و خطرناک می شود و تنوع زیستی خاک را بهم می زند. فلزاتی نظیر مس ، ک ادمیوم، آلومینیوم، منگنز، نیکل، سلنیوم و روی در مقادیر بسیار کم برای رژیم غذایی ا نسان و حفظ سلامتی گیاه ان لازم می باشد این عناصر در غلظت های بالا سمی هستند . حداقل 45 خانواده گیاهی شن اخته شده که این عناصر را در غلظت های زیاد در آ نها تجمع می یابند. توانایی مهندسی گیاهان برای تجمع عناصر سنگین از جمله تلاشهایی است که برای پالایش خاک های آ لوده کارایی بالایی دارد . استفاده از گیاهان برای ذخیره سا زی، انتقال و زوال آلاینده های محیط زیست از جمله از فلزات سنگین ، هیدرات های کربن و ترکیبات شیمیایی سمی ، فرایندی است که گیاه پالایی نامیده می شود ( 5)، در این فرایند از گیاهان سبز و ارتباط آنها با میکروار گانیسم های خاک برای کاهش آلودگی خاک و آب های زیر زمینی استفاده می شود . در این تکنیک با استفاده از تنوع ژنتیکی موجود در داخل هر گونه و تحریک خصوصیات ژ نتیکی گونه ها می توان تحمل گ ونه را نسبت به فلزات سنگین و آلاینده محیط افزایش داد . بررسی ها نشان داده است که تولید گیاهان با پتانسیل بالای گیاه پالایی و تولید بیومس در بهبود روش گیاه پالایی موثر است . شناسایی و جداسازی ژن های رمز کننده انتقال دهنده فلزات سنگین در این گیاهان و انتقال آنها به گیاهان غیر انباشتگر با شرایط بهینه می توان گامی موثر در تولید گیاهان تراریخته مناسب جهت کشت در مناطق آلوده برداشت.

Keywords:

گیاه پالایی , تنوع زیستی , آلاینده محیط , تنوع ژنتیکی