اثربخشی خانواده درمانی سیستمی بر نگرش ناکارآمد و صمیمت زناشویی زوجین دارای تعارضات زناشویی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی خانواده درمانی سیستمی بر نگرش ناکارآمد و صمیمت زناشویی زوجین دارای تعارضات زناشویی بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل نابرابر بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز و کلینیک های مشاوره منطقه ۲ شهر تهران بوده است. با استفاده از روش نمونه گیری دسترس تعداد ۴۰ نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش ۲۰) نفر) و گواه ۲۰) نفر) تقسیم شدند. برای گرد آوری داده های پژوهش از پرسشنامه نگرش ناکارامد بک و وایزمن و پرسشنامه صمیمت زناشویی استفاده شد. ابتدا پیش آزمون با استفاده از پرسشنامه های ذکر شده از هر دو گروه (آزمایش و کنترل) به عمل آمد. سپس گروه آزمایش با استفاده از پروتکل درمانی آزمودنی ها در گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۲ساعته، تحت مداخله درمانی قرار گرفت. پس از مداخله پس آزمون از هر دو گروه به عمل آمد. بر اساس نتایج بدست آمده از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که مداخله درمانی در گروه آزمایش منجر به بهبود میانگین نگرش ناکارآمد و صمیمت زناشویی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون شده است. بنابراین خانواده درمانی سیستمی بر نگرش ناکارآمد و صمیمت زناشویی زوجین دارای تعارضات زناشویی تاثیر دارد.

Keywords:

نگرش ناکارآمد , صمیمت زناشویی , تعارضات زناشویی.