اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سلامت روان و تاب آوری فرزندان طلاق

هدف از این پژوهش، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر سلامت روان وتاب آوری دانش آموزان فرزند طلاق دختر در مقطع متوسطه شهرستان نیشابور بود. روشپژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماریاین پژوهش، کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه که پدر و مادر آنها طلاق گرفته و باتاب آوری و سلامت روان پایین در مقطع متوسطه شهرستان نیشابور مشغول به تحصیلبودند را تشکیل داد. از میان جامعه آماری ۴۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخابشده و در دو گروه آزما یش (۲۰ نفر) و گروه کنترل (۲۰ نفر) گمارده شدند. گروه آزما یش،مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را طی هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت هفته اییک جلسه دریافت نمود، در حالی که گروه گواه در طی انجام فرایند پژوهش از دریافتمداخله فوق بی بهره بود. ابزارهای مورد استفاده ، پرسشنامه های سلامت روان گلدبرگ وتاب آوری کانر و دیویدسون بود. پس از تجزیه وتحلیل اطلاعات نتایج تحلیل کواریانسنشان داد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش تاب آوری و افزایش سلامتروان در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در پس آزمون شد. بر اساس یافته هایحاصل از این پژوهش می توان تاب آوری و سلامت روان دانش آموزان دختر مقطع متوسطهرا با کمک درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بهبود بخشید.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , تاب آوری , سلامت روان , فرزند طلاق