اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر همجوشی شناختی و خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان دارای اختلال رفتار درونی سازی شده

بروز اختلال رفتار درونی سازی شده سبب شکل گیری آسیب های شناختی، روانشناختی وهیجانی در دانش آموزان می شود. بر هم ین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشیروان درمانی مثبت گرا بر همجوشی شناختی و خودتنظیمی هیجان ی دانش آموزان دارایاختلال رفتار درونی سازی شده انجام گرفت. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرحپیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش آموزاندختر دوره متوسطه اول دارای اختلال رفتار درونی ساز ی شده در سال تحصیلی ۹۹ - ۱۳۹۸در شهر اصفهان بود. در این پژوهش تعداد ۳۰ دختر از جامعه آماری، با روش نمونه گیریهدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (در هرگروه ۱۵ نفر). پس از شروع مداخله ۲ نفر در گروه آزما یش و ۳ نفر در گروه گواه از ادامهحضور در پژوهش انصراف دادند. گروه آزمایش مداخله روان درمانی مثبت گرا (سلیگمن وچیزنتمیهایلی، ۲۰۰۰) را در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت نمودند. در این پژوهش ازسیاهه رفتاری کودکان و نوجوانان (آخنباخ و رسکورلا، ۲۰۰۱)، پرسشنامه همجوشیشناختی (گیلاندرز و همکاران، ۲۰۱۰) و خودتنظیمی هیجانی (گروس و جان، ۲۰۰۳) بود.داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.نتایج نشان داد که روان درمانی مثبت گرا بر همجوشی شناختی و خودتنظیمی هیجانیدانش آموزان دارای اختلال رفتار درونی سازی تاثیر معنادار دارد. بر اساس می توان چنیننتیجه گرفت که روان درمانی مثبت گرا با تاکید بر نقاط قوت و توانمندی مراجعان می تواندبه عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش همجوشی شناختی و بهبود خودتنظیمی هیجانیدانش آموزان دارای اختلال رفتار درونی سازی شده مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

اخلال رفتار درونی سازی , روان درمانی مثبت گرا , خودتنظیمی هیجانی , همجوشی شناختی