مقایسه ی سبک های فرزندپروری پدران در بین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و بهنجار

مقدمه و هدف: اوتیسم یک بیماری عصب تحولی است که ۱ تا ۲ درصد جمعیت عمومی را درگیر میکند. هدف پژوهش حاضر تعیین تفاوت سبکهای فرزندپروری پدران در بین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و بهنجار بود. مواد و روش: این مطالعه از نوع علی مقایسه ای بوده که برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شهر تهران تشکیل میدادند که از میان آنها ۲۶ نفر به صورت هدفمند به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و با ۲۶ کودک بهنجار، با استفاده از پرسشنامه سبکهای فرزندپروری مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: نتایج آزمونهای تحلیل واریانس نشان داد که بین گروه پدران کودکان عادی و اوتیسم در شیوه های فرزند پروری آن ها تنها در بعد فرزند پروری سهل گیرانه تفاوت معنادار وجود دارد p=۰/۰۰۲) ،(F =۹۹/۶۹۰ که با توجه به میانگین های ارائه شده مشخص شد که پدران کودکان اوتیسم نمره بیشتری در سبک فرزند پروری سهل گیرانه کسب کردند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد میشود که به نقش سبک فرزند پروری سهل گیرانه پدران در ابتلا به اختلال طیف اوتیسم توجه شود و پژوهشگران این مولفه ها را طرحهای طولی مورد بررسی قرار دهند.

Keywords:

اختلال طیف اوتیسم , سبک فرزند پروری , سهل گیرانه , مقتدرانه , مستبدانه , پدران