ارزیابی تحمل به شوری در ارقام گندم دوروم(Triticum turgidum var. durum) تحت شرایط این ویترو

تحمل به شوری ۲۸ رقم بومی و خارجی گندم دوروم در محیط کشت موراشیک و اسکوگ حاوی نمک طعام مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین ترتیب که کالوس های حاصل از اسکوتلوم جنینهای نارس در ارقام مورد مطالعه تحت تاثیر ۸ سطح تیمار شوری صفر، ۳/۰، ۶/۰، ۹/۰، ۲/۱، ۵/۱، ۸/۱ و ۱/۲ درصد (وزن به حجم) کلرور سدیم قرار داده شدند. گیاهان دهنده جنین نارس در یک سیستم هیدروپونیک با جریان چرخشی و در گلدانهایی در گلخانه و نیز در مزرعه کشت شدند. یادداشت برداری از کالوس ها در زمانهای صفر، ۸ و ۱۶ روز پس از کشت در محیط شور انجام شد. ارزیابی تحمل به شوری ارقام از طریق سنجش معیارهای سرعت رشد نسبی و درصد کلروز کالوس در محیطهای کشت حاوی سطوح مختلف کلرور سدیم، به صورت آزمایش فاکتوریل ۲۸ × ۸ در قالب طرح کاملا تصادفی، با نمونه برداری در ۳ تکرار و با ۳ نمونه صورت گرفت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که از میان پارامترهای مورد استفاده در ارزیابی تحمل به شوری کالوس، معیار رشد نسبی از اهمیت و اعتبار بیشتری برخوردار است، لیکن سرعت رشد کالوس، به لحاظ این که یک صفت کاملا کمی نمی باشد و تا حد زیادی مبتنی بر مشاهدات و احتمالا همراه با خطای مشاهده ای است، اهمیت کمتری دارد. حاصل این بررسی معرفی رقم “پی. آی ۴۰۱۰۰” و رقم “دیپر – ۶” به عنوان ژنوتیپ های برتر متحمل شوری در شرایط ویترو می باشد. این ارقام به لحاظ این که رشد نسبی کالوس بالا و درصد کلروز کالوس پایینی را در مقام مقایسه با سایرین داشته اند، در شرایط این آزمایش احتمالا از ظرفیت ژنتیکی برتری برخوردار می باشند.

ارزیابی تحمل به شوری در ارقام گندم دوروم(Triticum turgidum var. durum) تحت شرایط این ویترو Keywords:

Durum wheat , Salt tolerance , Callus relative growth , Sodium chloride , گندم دوروم , تحمل به شوری , رشد نسبی کالوس , کلرورسدیم