ارزیابی شبکه معابر بافت های فرسوده ساربان محله بجنورد با تاکید بر اصول نوشهرگرایی

شبکه های دسترسی یکی از تاثیرگذارترین عوامل بر ایجاد ساختار و استخوانبندی اصلی شهرهاست که در طول تاریخ در بازه های زمانی خاص و به علت تغییر نیازهای ساکنان، نیازمند روز آمدی و تطابق با شرایط زمانی و مکانی خود بوده است. بافت های فرسوده بافت هایی هستند که نسبت به سایر بافت های شهری به لحاظ، کالبدی، اجتماعی و اقتصادی ناکارآمدتر هستند و این عوامل باعث جدا افتادگی این بافت ها از سایر بافت های شهری می شود. یکی از مهمترین معضلات بافت های فرسوده شهری، ناکارآمدی شبکه ارتباطی است. معابر کم عرض، درهم تنیده، غیر هندسی و ناهماهنگ با نیازهای دسترسی، افزون بر اینکه آمد و شد و دسترسی به بافت را برای ساکنان دشوار می سازد، تامین خدمات و تاسیسات شهری را نیز با دشواری رو به رو می کند. این مقاله با هدف ارزیابی وضعیت شبکه معابر بافت فرسوده ساربان محله شهر بجنورد با تکیه بر اصول نوشهرسازی برای رسیدن به شبکه معابر پایدار شهری ارایه شده است.روش تحقیق مبتنی بر توصیفی - تحلیلی است. داده های تحقیق اسنادی – کتابخانه ای بوده است. برای تحلیل داده ها ازمدل سوات استفاده شده است. نتایج نشان می دهد استخوان بندی اصلی بافت ساربان محله برای اتصال آن به ساختار اصلی شهربا مشکل مواجه است و برای افزایش ارتباط پذیری توجه به رویکرد و اصول نوشهرگرایی مثل توسعه فشرده و متراکم شهر به منظور کاهش فواصل سواره و پیاده، تاکید بر دسترسی پیاده و تقویت گذرهای اصلی محله و اختلاط کاربری ها ضروری است.

Keywords:

بافت فرسوده , نوشهرگرایی , ساربان محله , بجنورد