تاثیر یادگیری خودراهبر بر خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی یادگیری خودراهبر بر خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان است. روشپژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پسآزمون با دو گروه گواه و آزمایش است. جامعه آماری پژوهش شاملتمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی استان گلستان است که با روش نمونه گیری خوشه ای از بین شهرستان های استانگلستان به طور تصادفی شهر آق قلا انتخاب شد و به قید قرعه یکی از مدارس ابتدایی شهرستان انتخاب شد سپس از بینپایه های تحصیلی پایه ششم به طور تصادفی انتخاب شد و از بین دانش آموزان آن، آن دسته از دانش آموزانی که دارای نمرهخوب و خیلی خوب در درس علوم و انظباط خوب و خیلی خوب بودند به عنوان نمونه پژوهشی انتخاب شدند که در نهایت۳۶ دانش آموز به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های خودکارآمدی آلبرت بندورا وخودتنظیمی تحصیلی سواری و عربزاده ( ۱۳۹۲ ) بود که روایی پرسشنامه توسط کارشناسان و اساتید متخصص موردبررسی قرار گرفته و پس انجام اصلاحات لازم مورد تائید قرار گرفت و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از آلفای کرنباخ بهترتیب ۰/۷۱ و ۰/۷۵ بدست آمد. یافته های پژوهش نشا ن دا د ک ه یادگیری خودراهبر تاثیر مثبت و معناداری بر خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان دارد بنابراین می توان نتیجه گرفت که یادگیری خوراهبر موجب افزایش خودکارآمدی و ارتقا خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان می گردد.

تاثیر یادگیری خودراهبر بر خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی دانش آموزان Keywords:

یادگیری خودراهبر , خودکارآمدی , خودتنظیمی تحصیلی , دانش آموزان