سیاست ها و راهبردهای ناظر بر عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای (امنیت و توسعه ملی در بافت روابط سازمانی)

در نتیجه انقلاب اسلامی، نوعی شیفت پارادایمی در عرصه سیاست خارجی ایران حادث شد. بر این اساس،ایران از یک بازیگرد استاندار و بهنجار در دوران پهلوی به بازیگری انتقادی- انقلابی بدل گشت. خوانش نظام بین الملل در چارچوب دوگانه مستضعف- مستکبر و باور به وجود دگرسازی شدید در سطح بین الملل و منطقه ای هنجارها و رفتارهای جمهوری اسلامی ایران را متاثر نمود. پژوهش پیش رو با تمرکز بر سازمان همکاری شانگهای به دنبال به پرسش گرفتن رهیافت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نسبت به این سازمان مهم و موثر است. سازمان همکاری شانگهای در سال ۲۰۰۱ با حضور کشورهایی نظیر چین، روسیه، قزاقستان،قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان به عنوان نمونه بارزی از منطقه گرایی نوین در آسیا، با هدف حل و فصل اختلافات مرزی و تقویت اعتماد متقابل میان اعضا به وجود آمد که به تدریج منجر به توسعه سازمان و توجه آن به موضوعات بازرگانی، تجاری و اقتصادی و گردید جمهوری اسلامی ایران در سال ۲۰۰۴ عضو ناظر این سازمان منطقه ای گردیده است و همواره خواهان دستیابی به عضویت دائم در این سازمان بوده است درواقع با توجه به دگرگونیهای بین المللی، ایران میتواند از پتانسیل های سازمان همکاری شانگهای برای تامین منافع ملی و ارتقاء جایگاه خود در سطح منطقه ای و بین المللی در راستای اهداف خود گام بردارد

Keywords:

تعامل سازنده , دیپلماسی مقاومتی , فرامنطقه گرایی , توسعه شرق- شرق , سیاست و روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران , سازمان همکاری شانگهای.