انعطاف پذیری عصبی، پلی به سوی بازیابی عملکرد پس از آسیب مغزی

اصطلاح انعطاف پذیری عصبی به تغییرات قلمداد شده در سازماندهی مغز اشاره دارد که شامل رشد و بلوغ، سازگاری با محیط های جدید، انواع خاص یادگیری و تنظیمات جبرانی در پاسخ به تلفات عملکردی ناشی از آسیب مغزی می باشد. بهبود شناخت و عملکرد پس از آسیب های مغزی مانند پیری و زوال مغزی، سکته مغزی ایسکمیک یا ضایعات ضربه ای سر، با بازسازی سیناپسی و تغییرات در پایانه های عصبی در ناحیه آسیب دیده همراه است که در هنگام بیشترین ظرفیت انعطاف پذیری عصبی به مغز وارد می شوند، با بهترین نتایج عملکردی درازمدت همراه می باشند. مطالعات نشان داده اند که ظرفیت بهبود عملکرد لزوما رابطه ای مشخص با سن بیمار در هنگام جراحت ندارد، بلکه در صورتی که مرحله فعلی رشد و بلوغ برای سیناپتوژنز مطلوب باشد، بازیاب یمهارت ها و جبران آسیب، به حداکثر می رسد. در نتیجه این گونه استنباط می گردد که انعطاف پذیری عصبی تحت تاثیر شرایط گوناگونی باشد. تحقیقاتی در رابطه با اثبات تاثیر مثبت تمرینات ورزشی پس از آسیب مغزی در محافظت از نورون و القای نوروژنز در مجاورت آسیب ایسکمیک مغز انجام شده است. از طرف دیگر، مطالعات نشان داده اند که آسیب مغزی در افرادی که پیش از آسیب، هوش بالاتر و تحصیلات عالی تری داشته اند، کمتر و پیش آگهی بازیابی عملکرد بهتر بوده است. از این رو با تاکید بر اهمیت انعطاف پذیری سلول های عصبی در بهبود عملکرد پس از آسیب مغزی، این حوزه نیاز به توجه بیشتر در پروژه های توان بخشی عصبی دارد.

Keywords:

توان بخشی شناختی , انعطاف پذیری عصبی , آسیب مغزی