بررسی زبانی و محتوایی غزل بندرعباس در دو دهه اخیر

اقلیم جنوب بویژه استان هرمزگان همواره از پایه های استوار شعر در کشورمحسوب میشود. وجود طبیعت و زندگی خاص در این منطقه، نگاه شاعران این ناحیه را از شاعران دیگر نقاط کشور متمایز ساخته، عاطفه ذاتی و سرشار مردمان این مرز و بوم، ذوق شاعران را به سمت و سوی قالب غزل سوق داده است. محور بررسی این پژوهش، بررسی زبان و محتوای غزل بندرعباس با تکیه بر شاخص های بومی سرایی و فولکلور در شعر شاعران دهه هفتاد و هشتاد شمسی است که با روش کتابخانه ای و با رویکردی تحلیلی انجام شد. در این مقاله ابتدا غزل سرایان بندرعباس و پیشگامان غزل در این ناحیه معرفی شدند، سپس نمونه هایی از غزل آنان مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه به عناصر مشترک غزل بندرعباس و برخی مختصات آنان مانند خلق قافیه های تازه و ابتکاری، کلی گویی و تکرار مضامین گذشتگان، استفاده از ردیف های طولانی، بهره گیری از واژه های بومی و عناصر طبیعی و اقلیمی، احساسات عاشقانه، نزدیک شدن به زبان زنده امروز و ورود کلمات تازه، ترسیم فضای غم و اندوه، اشاره به داستانها و روایات تاریخی، استفاده از نمادهای مذهبی و بیان احساسات دینی به ویژه عاشورا و انتظار، نوستالژی، استفاده از طنزو موضوع دفاع مقدس پرداخته شد.

Keywords:

غزل , نقد , زبان , محتوا , بندرعباس.