بررسی جلوه های مثبت و منفی و کارکردهای درخت در شاهنامه ی فردوسی

پیوند ناگسستنی، تاریخی، روحانی، عاطفی و کارکردی درخت و انسان دارای پیشینه ای شاید به بلندای تاریخ باشد؛ این پیوند آنچنان قدرتمند بوده که حتی انسان مدرن نیز در مواردی خود را از آن بی نیاز نمی بیند و در ساده ترین شکل آن برای تحقق برخی از آمال و آرزوهایش به پای درخت کهنی میرود و با بستن قطعه ای نخ یا پارچه بر روی شاخه های درخت، حاشیه روانی امنی را برای خود ایجاد کرده و به تحقق آرزوهایش امیدوارتر میشود. در جهان شاهنامه و اندیشه ی فردوسی، درخت جایگاهی بلند و نمادین دارد و سرشار از رازها و رمزهاست. درخت در شاهنامه نماد پایداری و ایستادگی ست. در فرهنگ ایرانی، درخت پدیده ای خجسته و سپند و اهورایی است. در این پژوهش سعی شده به مفاهیم و کارکردهای واژه ی درخت به عنوان یک نماد در شاهنامه فردوسی که آیین های از سنتها و عقاید و باورهای مردم ایران باستان است، بپردازیم.

Keywords:

شاهنامه , درخت , نماد , سرو