اثر محدودسازی فضایی - زمانی بر تثبیت بینایی و میزان خطا در اجرای تکلیف مداوم ضربه زنی دو طرفه

هدف پژوهش حاضر، اثر محدودسازی فضایی زمانی بر تثبیت بینایی و میزان خطا در اجرای تکلیف مداوم ضربه زنی دو طرفه بود. شرکت کنندگان در پژوهش ۱۷ دانشجوی راست دست در رده سنی ۱۹ تا ۲۲ بودند. آنها تکلیف ضربه زنی دو طرفه را در هشت شرایط متفاوت یعنی دو دشواری زمانی و دو دشواری فضایی بادست برتر وغیر برتر با استفاده از دستگاه سنجش مبادله سرعت - دقت با ریتم مترونوم شنیداری انجام دادند. پهنای موثر هدف و خطای زمانبندی ضربات ارزیابی ومقایسه شد. رفتار جستجوی بینایی نیز شامل تعداد، مدت زمان و نرخ تثبیت ها نیز با استفاده از سیستم ردیابی بینایی دو چشمی ارزیابی شد. برای تحلیل آماری داده ها از آزمون تحلیل واریانس درون گروهی و فریدمن استفاده شد. نتایج نشان داد در پهنای موثر هدف We بین تکلیف اسان با دشوار واندام برتر با غیر برتر، تفاوت وجود ندارد. اما بین تکیف اسان و دشواراز نظر زمانی تفاوت وجود داشت. خطای زمانبندی در دست غیر برتر حرکت دشوار وسریع خطاها بیشتر بود. همچنین تغییر در دشواری فضایی، دشواری زمانی و اندام بر تعداد و زمان تثبیت های بینایی تاثیر معناداری نداشت. ولی بر نرخ تثبیت های بینایی معنادار بود به طوری که میانگین نرخ تثبیت ها در اجرا با دست غیر برتر از برتر بیشتر بود. به طور کلی در تکالیف مداوم ضربه زنی سریع خطاهای زمانی بیش از خطاهای فضای تحت تاثیر دشواری تکلیف و برتری دستی قرار می گیرد و در هنگام اجرای تکلیف با دست برتر مدت زمان کمتری صرف خیره شدن برهدف می شود.

Keywords:

تثبیت های بینایی , مبادله سرعت دقت , پهنای موثر هدف , دست برتری , دشواری فضایی و زمانی