ارزیابی میزان تاب آوری نهادی- سازمانی در برابر مخاطرات طبیعی (مطالعه موردی: منطقه هشت شهرداری تهران)

تهران به عنوان پایتخت و بزرگترین کلانشهر کشور با قرارگیری در نزدیکی گسل تهران و زون لرزه خیزی از نظر وضعیت آسیب پذیری در وضعیت نامناسبی قرار دارد، از سوی تاب آور کردن این شهر تنها با ابعاد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی امکان پذیر نیست و شاید بتوان تاب آوری نهادی- سازمانی را اصلی ترین نیاز آن در مقابله با بحران های طبیعی از جمله زلزله به شمار آورد مسئله اصلی پژوهش نیز ارزیابی میزان تاب آوری نهادی- سازمانی منطقه هشت شهرداری تهران در نظر گرفته شد. پژوهش حاضر ماهیت کاربردی و روش انجام آن نیز توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش نیز ۱۰۰ نفر از کارشناسان شهرداری منطقه هشت تهران می باشند که به صورت طبقه بندی و هدفمند انتخاب گردیده و مورد پرسشگری قرار گرفتند. برایتجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری Hotelling's T-Squared و آزمون فریدمن استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد از بین مولفه های موجود تنها سه مولفه میزان روابط نهادها بر اساس برنامه ریزی برای مقابله با بحران ها، میزان روابط نهادها برای ارائه اطلاعات آموزشی، میزان مسئولیت پذیری و مشارکت نهادها در تصممی گیری برای محله ها به ترتیب با میانگین ۲.۸۷، ۲.۴۸ و ۲.۱۱ دارای میانگینی کمتر از میانگین مفروض (۳) می باشد. سایر مولفه های این بعد دارای میانگینی بالاتر از ۳ بوده اند. همچنین از شاخص های پنیجگانه نهادی مورد مطالعه شاخص عملکرد نهادها با میانگین رتبه ای ۴.۲۴ رتبه اول را در میزان تاب آوری نهادی- سازمانی منطقه هشت شهرداری تهران به خود اختصاص داده است. بستر نهادها و بستر قانونی با میانگین های ۳.۶۸ و ۳.۵۹ به ترتیب ربته های دوم و سوم را به خود اختصاص داده اند. بنابراین تقویت روابط بین نهادهای دخیل در حوزه مدیریت بحران در راستای افزایش میزان تاب آوری از اهمیت بسزایی برخوردار است.

Keywords:

تاب آوری نهادی- سازمانی , مخاطرات طبیعی , منطقه هشت شهرداری تهران