بررسی نقش سبک های دلبستگی در پیش بینی انعطاف پذیری شناختی دانشجویان

انعطاف پذیری شناختی، که در برخی موارد انعطاف پذیری ذهنی نامیده می شود می تواند یک خرده مولفه از انعطاف پذیری روان شناختی به حساب آید و به توانایی فرد برای در نظر گرفتن همزمان بازنمایی های متناقض از یک شیء یا یک رویداد اشاره دارد(جکس و زلازو ، ۲۰۰۵ ). با وجود تلاش های پژوهشگران درباره ی ارائه تعریف از سازه ی شناختی یاد شده، هنوز یکسانی در تعریف حاصل نشده است. عنصر اصلی در تعاریف عملیاتی از این مفهوم، توانایی تغییر آمایه های شناختی به منظور سازگاری با محرک های در حال تغییر محیطی است(دنیس و وندروال ، ۲۰۱۰ ) در برخی پژوهشها، انعطاف پذیری شناختی به صورت میزان ارزیابی فرد در مورد قابل کنترل بودن شرایط تعریف شده که این ارزیابی در موقعیت های مختلف تغییر می کند (گان و همکاران ، ۲۰۰۴ ؛ زونگ و همکاران ، ۲۰۱۰ ). افراد با توانایی تفکر انعطاف پذیر، اغلب توجیهات جایگزین به کار می برند، به صورت مثبت چارچوب فکری خود را بازسازی می کنند و موقعیت های دشوار، چالش انگیز و استرس زا را می پذیرند. حدود چهار دهه است که انعطاف پذیری شناختی مورد توجه و علاقه محققان قرار گرفته است. این مفهوم در اواسط دهه ۸۰ میلادی همزمان با شکل گیری نظریه ی طرحواره ها، رشد زیادی نمود(کواکچیک و داوسن، ۲۰۰۳ ). مطابق تحقیقات صورت گرفته توسط دیکستین، نلسون، مک کلور، و همکاران در سال ۲۰۰۶ در این حیطه، انعطاف پذیری شناختی می تواند فکر و رفتار فرد را در پاسخ به تغییرات شرایط محیطی سازگار کند