ارزیابی ارتباط بین توسعه افقی شهر (پراکندگی شهری) و شهر سالم

امروزه افزایش بیش از حد شهرها هم از نظر تعداد و هم از نظر حجم جمعیتی و مساحت برنامه ریزی برای شهر و مسائل شهری را به یکی از اساسی ترین دغدغه های مسئولین در سطح ملی و بین المللی تبدیل کرده است. زندگی بیش از ۵۰ درصد جمعیت کره زمین در شهرها و روند روبه افزایش شهرنشینی اهمیت توجه به شهرها را بهتر نشان می دهد. شهرهای امروز خصوصا در کشورهای درحال توسعه منشاء مشکلات زیادی هستند که غالبا بدلیل بی برنامگی و یا برنامه ریزی نادرست در این کشورها برای شهرها و کم توجهی به محیط های سالم روستایی و شهرهای کوچک ومیانی است که هم از لحاظ زیست محیطی و هم از لحاظ اجتماعی- اقتصادی مکان بهتری برای اسکان جمعیت و زندگی سالم را فراهم می آورد. چرا که از یک طرف شهرها تا یک اندازه معین دارای بازده اقتصادی مناسب هستند، یعنی با بیشتر شدن جمعیت و مساحت از یک حد معلوم میزان بازده اقتصادی شهرها پایین می آید و از طرف دیگر گسترش بی رویه شهرهای بزرگ باعث تخریب محیط زیست اطراف، افزایش آلودگی هوا، افزایش میزان رانندگی و به تبع آن میزان تصادفات و در کشورهای درحال توسعه خصوصا گسترش شهر غالبا همراه با معضلاتی مانند بزهکاری، مسکن نامناسب که خود باعث انواع بیماری های جسمی و ناهنجاری های اجتماعی و مشکلات روانی و ناامنی و مواردی از این قبیل است می شود. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به بررسی تاثیر توسعه افقی شهر (URBAN SPRAWL) بر سلامت شهری و رابطه بین شهر سالم و توسعه افقی شهر می پردازیم و به دنبال این هستیم که کدامیک از اشکال شهر متمرکز و شهر گسترده برای شکل گیری شهر سالم مناسب تر است؟

Keywords:

شهر سالم , توسعه افقی , سلامت عمومی , پراکندگی شهری