»تاملی بر مناسبات میان بهره مندی از هوای پاک و گفتمان حق بر محیط زیست در حقوق ایران و نظام بین المللی حقوق بشر«

امروزه یکی از مهمترین چالشهای بشر در حوزه محیط زیست، آلودگی هوا است. حق برخورداری از هوای پاک در اسناد حقوقی به صراحت شناسایی نشده اما حق بر محیطزیست سالم در اسناد بین المللی حقوق بشری و اسناد داخلی مورد توجه قرار گرفته است. صرف شناسایی این حقوق، برای استیفای آن کافی نیست؛ بلکه وجود قوانین تضمین کننده ی این حق و سازمانهای مجری است که به کمک اسناد آمده و راه رسیدن به چنین حقوقی را تسهیل میکند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر اسناد معتبر کتابخانه ای در پی پاسخ به این سوال است که جایگاه بهره مندی از هوای پاک در گفتمان حق بر محیط زیست چگونه ارزیابی میگردد. بر این اساس ابتدا به رویکرد اسناد بین المللی و سپس حقوق ایران پرداخته ایم. فرض اساسی این مقاله بر این مبنا استوار است که اگرچه برخلاف اسناد بین المللی حق برخورداری از محیط زیست سالم و در ضمن آن حق بر هوای پاک در قوانین ایران به صورت صریح به رسمیت شناخته نشده، اما فارغ از آنچه در مقام اجرا رخ داده، نظام حقوقی کشورمان در تدوین قوانین جامع از جمله قانون هوای پاک مصوب ۱۳۹۶ مثبت عمل کرده و در این راه از ضمانت اجراهای متنوع و موثرتری بهره برده است.

Keywords:

اسناد بین المللی , اسناد داخلی , هوای پاک , حق بر محیط زیست , ضمانت اجرا