نقش گزارشگری پایدار در مسئولیت پاسخگوئی بخش عمومی

در دو دهه اخیر، سازمانها به دنبال گزارشگری اطلاعات بیشتری از اطلاعات مندرج در گزارشات مالی متداول درراستای ایفاء مسئولیت پاسخگوئی ، ضرورت بسط اطلاعات کیفی در راستای توسعه پایدار 1 را مورد توجه قرارداده و عمدتاً درباره فعالیتها و عملکرد شان برای مشارکت در جامعه پایدار تمرکز نموده اند. از آنجائیکه، سازمانهای بخش عمومی بعنوان مرکز هدایت و جهت دهی مسیر توسعه پایدار تلقی میگردند و بطور گسترده در فعالیتهای مرتبط با زندگی مردم و شهروندان در جامعه درگیر هستند. لذا، به نظر می رسد بخش عمومی باید با رویکردها و ابزارهای نوین گزارشگری ، در توسعه پایدار برای نسلهای آینده و ایجاد فرصت لازم برای تغییر در راستای سبک زندگی جامعه با رویکرد پایدار پیشرو و فعال باشد. این مقاله به نقش و اهمیت گزارشگری پایدار در راستای ایفاء مسئولیت پاسخگوئی در نهادهای بخش عمومی با رویکرد توسعه پایدار و یکپارچه کردن پایداری در مدیریت بخش عمومی می پردازد. در ابتدا، مفهوم پاسخگویی عمومی و تحولات آن در دو دهه اخیر با نگرش انتقادی و ضرورت توجه به ابعاد توسعه پایدار در سازمانهای بخش عمومی بیان شده و سپس با مروری بر محتوای گزارشگری پایدار 2 سازمانها، به ضرورت و اهمیت آن در حاکمیت بخش عمومی در عصر جدید می پردازد. همچنین ، محرک ها و محدودیتهای توسعه گزارشگری پایدار و ضرورت تدوین چارچوب مفهومی ، اصول و رهنمودهای خاص برای آن در بخش عمومی را مطرح نموده و چالشهای مرتبط به آن از دیدگاه بودجه دولتها، حقوق بین دوره ای و دیدگاه ذینفعان مورد بحث قرار می گیرد. نهایتا به پیشرفتهای اخیر در گزارشگری پایداری سازمانهای بخش عمومی در سطح جهانی اشاره گردیده و به طور خاص پتانسیل های گزارشگری پایدار در ایفاء مسئولیت پاسخگوئی بخش عمومی تبیین و اجمالا ضرورت پرداختن به این مقوله نو ظهور در بخش عمومی ایران اشاره می گردد

Keywords:

گزارشگری پایدار , مسئولیت پاسخگوئی , بخش عمومی