اثربخشی درمان تعامل والد- کودک بر خودکارآمدی والدگری مادران کودکان دچار درخودماندگی با کنش وری بالا
Publish place: Quarterly of Applied Psychology، Vol: 7، Issue: 2
Publish Year: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 128
This Paper With 18 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_QAPSY-7-2_006
تاریخ نمایه سازی: 30 آبان 1400
Abstract:
هدف پژوهش تعیین میزان تاثیر احتمالی درمان تعامل والد-کودک بر خودکارآمدی والدگری مادران کودکان درخودمانده با کنشوری بالا بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح تک آزمودنی و نمونه گیری به شیوه در دسترس بود. پنج زوج مادر-کودک از «مرکز ساماندهی درمان و توانبخشی اختلالات اتیستیک» انتخاب شدند و حدود ۱۷ هفته «درمان تعامل والد- کودک» آیبرگ (۱۹۹۹) را دریافت کردند. مادران «مقیاس خودکارآمدی والدگری در مداخله زودهنگام» گیموند، ویلکاکس و لاموری (۲۰۰۸) را در خط پایه، بین دو مرحله درمان، یک هفته پس از درمان و دو مرحله پیگیری تکمیل کردند. یافته ها: یافته ها حاکی از افزایش خودکارآمدی والدگری چهار مادر به میزان کم تا متوسط (از ۴۹/۰ تا ۵۰ درصد) و کاهش ۴۹/۵ درصدی اندازه اثر در نفر پنجم بود. با این همه، میزان رضایت مادران از درمان بسیار بالا بین ۸۰ تا ۸۸ درصد بود. آیبرگ « درمان تعامل والد-کودک » انتخاب شدند و حدود ۱۷ هفته « توانبخشی اختلالات اتیستیک گیموند، « مقیاس خودکارآمدی والدگری در مداخله زودهنگام » ۱۹۹۹ ) را دریافت کردند. مادران )ویلکاکس و لاموری ( ۲۰۰۸ ) را در خط پایه، بین دو مرحله درمان، یک هفته پس از درمان و دو مرحله نتیجه گیری: درمان تعامل والد-کودک اجمالا باعث بهبود ضعیف تا متوسط خودکارآمدی والدگری مادران کودکان دچار درخودماندگی با کنشوری بالا میشود. با توجه به تاثیرگذاری محدود این درمان بر خودکارآمدی والدگری، لازم است در آینده به برنامه های آموزش والدین با جهت گیری اولیه در این زمینه و بررسی آثار چنین مداخله هایی در گروه مادران کودکان دچار اختلالهای طیف درخودماندگی توجه بیشتری شود.
Keywords:
Authors
آتنا سادات مهاجری
دانشگاه شهید بهشتی
حمیدرضا پوراعتماد
دانشگاه شهید بهشتی
امید شکری
دانشگاه شهید بهشتی
کتایون خوشاب
دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی