حذف اورانیم (VI) از محلول های آبی با ایجاد کمپلکس اورانیم بنزامید با استفاده از نانوکامپوزیت AC_Fe۳O۴

زمینه و هدف: با استفاده روزافزون از صنعت هسته ای نگرانی ها درباره حضور اورانیم در محیط زیست و اثر آن بر سلامت انسان ها افزایش یافته است. اورانیم یک فلز سنگین رادیواکتیو با نیمه عمر طولانی است که دارای دو سمیت شیمیایی و رادیو اکتیوی است. در این تحقیق از تشکیل کمپلکس اورانیم بنزامید جهت حذف اورانیم در محلول های آبی توسط نانوکامپوزیت AC_Fe۳O۴ استفاده شده است. روش بررسی: ابتدا جاذب AC_Fe۳O۴ توسط روش هم رسوبی سنتز گردید. طراحی کلیه آزمایش ها نیز به صورت یک فاکتور در زمان انجام گرفت. سپس مقدار بهینه pH، زمان تماس و میزان جاذب تعیین گردید. در نهایت تاثیر غلظت اولیه بنزامید و مدل ایزوترمی و سینتیکی داده ها در پساب سنتتیک بررسی شد. خصوصیات فیزیکی جاذب نیز توسط آنالیز SEM و FTIR تعیین گردید. یافته ها: آنالیز SEM و FTIR تاییدکننده پوشیده شدن سطح کربن فعال با نانو ذرات Fe۳O۴ و مغناطیسی شدن جاذب بودند. نقاط بهینه فرایند جذب در: pH برابر با ۶، زمان تماس min۳۰ و دوز جاذب g به دست آمد. داده ها نشان دهنده افزایش ۶% راندمان حذف اورانیم همزمان با افزایش غلظت بنزامید به mg/L۵۰ بود. همچنین فرایند جذب اورانیم بر روی این جاذب از مدل ایزوترمی لانگمویر و مدل سینتیکی شبه درجه دوم تبعیت بیشتری داشت. بالاترین راندمان حذف اورانیم در پساب سنتتیک نیز ۹۵% به دست آمد. نتیجه گیری: حذف اورانیم (VI) با تشکیل کمپلکس اورانیم بنزامید بر روی نانوکامپوزیت AC_Fe۳O۴ فرایندی سریع است که بسیار وابسته به pH محلول است. این روش با رساندن ماکزیمم ظرفیت جذب جاذب به mg/g ۱۵/۸۷ روشی مناسب جهت حذف اورانیم است.

Keywords:

Uranium , Nanocomposites , magnetic activated carbon , adsorption , benzamide , اورانیم محلول , نانوکامپوزیت , کربن فعال مغناطیسی , جذب , بنزامید