بحث کاوی بین زبانی و کاربست آن در علوم اسلامی

استدلال یکی از فعالیت های زبانی است که انسان ها به طور طبیعی در گفت و گوهای روزمره خوداستفاده می کنند اما در عین روزمره بودن می تواند امری سخت و پیچیده باشد. استدلال به این معنیاست که درستی گزاره ای را ادعا کنید و سعی کنید مخاطبتان را با دلایل مختلفی که می آورید قانعنمایید. بحث کاوی به تشخیص خودکار اجزای استدلال مانند ادعا و دلیل از متن گفته می شود و بهطور کلی با دو مسئله تشخیص [اجزای] استدلال و تشخیص روابط بین آنها در متن سروکار دارد.شایع بودن استفاده از استدلال توسط انسان در موقعیت های مختلف باعث می شود وظیفه تشخیصخودکار این مفهوم در بسیاری از زمینه ها کاربرد داشته باشد. به دلیل نوپا بودن زمینه تحقیقاتیبحث کاوی و همچنین ناهمگونی و کمبود پیچیدگی، روش ها و دادگان موجود در بسیاری از زبان هاقابل استفاده نیستند. از سوی دیگر بحث کاوی به دلیل نیاز به دانش پیش زمینه و تجزیه روابطپیچیده فلسفی حتی برای انسان نیز کار دشواریست. در نتیجه بدست آوردن مجموعه داده های جدیدبه عنوان جزء اصلی یادگیری ماشین، پرهزینه است. از اینجا اهمیت سامانه های پردازش زبان طبیعیکه بتوانند بین زبانی عمل کنند روشن می شود. استفاده از مدل های از پیش آموزش دیده در تحقیقاتپردازش زبان های طبیعی به تازگی مورد توجه قرار گرفته است. این مدل ها به صورت بدون ناظر ازقبل آموزش داده می شوند و برای استفاده در وظیفه مبدا فقط به یک مرحله کم هزینه ریزتنظیماحتیاج دارند. در این پژوهش عملکرد یکی از این مدل ها با تنظیمات بین زبانی در بحث کاوی موردبررسی قرار می گیرد. همچنین به مرور اجمالی روش های موجود برای انجام بحث کاوی بین زبانی ومعرفی کاربردهای این زمینه تحقیقاتی در علوم اسلامی خواهیم پرداخت.